تبادل لینک هوشمند کنایه ها در ادبیات فارسی پایه ی هفتم
نام درس : ستایش
عبارت کنایی کنایه از:
در چاه نیفتیم گمراه و منحرف نشویم
جان بازیم ازجانمان بگذریم و درراه تو بمیریم
از راه نیفتیم گمراه نشویم
دلی ده شجاعت به ما بده
دست گیر یاری کن
فصل اول :درس 1 زنگ آفرینش
گرم گفت و گو بودند مشغول صحبت بودند
حکایت : اندرز پدر
دیده برهم نبسته نخوابیدم
سربر نمی دارد بیدار نمی شود
در پوستین ِخلق اُفتی غیبت مردمان کنی
روان خوانی : ای کمیل
سرباز می زند نمی پذیرد
فصل دوم:شگفتن شعر خوانی راز شکوفایی
زودگردد با مراد خویش جفت به خواسته ی خود می رسد
درس چهارم
دل سردی یأس ونومیدی
پرزد رفت - دورشد
روان خوانی کژال
پاره ی تن فرزند ، عزیز دوست داشتنی
خشکش زد تعجب کرد
دندان بر دندان می سایید عصبانی بود، خشمگین شد
درس هفتم : روان خوانی سفر نامه ی اصفهان
از کوره در می رود خشمگین می شود
تونخش رفتم روی آن تمرکز کردم
کلافه شدم خیلی ناراحت شدم
از زبان افتاد از پرحرفی خسته شد
تو ذوقم خورد ناراحت و نا امید شدم
دلم پرپر می زد مضطرب و بی قرار بودم
تخت خوابیدم راحت خوابیدم
هفت پادشاه را به خواب دید به خواب عمیقی فرو رفت
مُخش عیب کرد دیوانه شد .
کار دستش داد برایش مشکل درست کرد
جاخورد تعجّب کرد
گوشزد نمود یاد آوری کرد
زیربا رفت مسئولیت را پذیرفت
لب ولوچه اش تو هم رفت اخم کرد و غمگین شد
یک سطل آب سر او ریختند او را نا امید کردند.
به دلش نشست جالب بود
پوزخند زد خنده ی تمسخر آمیز کرد
گوشش بدهکار نبود توجهی نمی کرد
جگرش را خون کرد او را رنجاند
خرش از پل گذشت به مقصودش رسید
برایش روضه خواندم او را نرم کرد
فصل هفتم: ادبیات جهان
از آب در آمد حاصل شد
سرشناس مشهور
روان خوانی :پیر دانا
از راه افتادن گمراه شدن
از کار افتاده ناتوان
خونت به گردن خودت است خودت مسئول مرگ خودت هستی
دست گرفتن یاری کردن
از دست رفتن نابود شدن
به راه آوردن هدایت کردن
از عهده ی کاری بر آمدن توانایی انجام کاری را داشتن
درس 9 کلاس ادبیات
چشم دوخت دقیق نگاه کرد
به خود آمد هوشیار شد
دستپاچه شد عجله کرد
زنده دلان آگاهان
روحیّه دادن امیدوار کردن
روان خوانی :ستارگان
بازارش گرم بود رواج داشت
همدوش همراه
چشم داشتن انتظار و توقع داشتن
فروماندن شگفت زده شدن
درس 13
مثل باد گذشت خیلی زود تمام شد
عزا گرفت ناراحت بود
جا خورد تعجب کرد
هوا پس بود شرایط مناسب نبود
جوش آورد خشمگین شد
بغضش ترکید شروع به گریستن کرد
قد و نیم قد بلند و کوتاه
آب غوره گرفتن گریه کردن
دلش آب شد ناراحت شد
دهانش بوی شیر می دهد هنوز کوچک است
به کامش تلخ شد ناراحت شد
او را شیرکرد دل و جرئت و شجاعت به او بخشید
لای پنبه خوابیده بود در ناز و نعمت بزرگ شد
آنجا را روی سرشان گذاشتند سروصدا کردند
نظرات شما عزیزان:
